Eentonig schommelen de auto's verder; eentonig roepen de mannen; eentonig valt de regen neer. Hij valt op onze hoofden en op de hoofden van de doden, die voorin liggen; op het lichaam van de kleine recruut met
die wond, die veel te groot is voor zijn heup; hij valt op het graf van Kemmerich; hij valt
op onze harten. Ergens klinkt een ontploffing. We schrikken op en sperren onze ogen wijd open; we zijn alweer klaar, om ons over de zijkant van de auto in de greppel langs de weg te storten. Maar het is alweer gedaan.
— Alleen maar het eentonig roepen: 'oppassen
— telefoondraad';
— we zakken door onze knieën
— en slapen alweer half.
uit: 'Van het westelijk front geen nieuws' (p 48-49) van Erich Maria Remarque.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten